Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ


Τα τελευταία 35 χρόνια υπάρχουν συνέχεις προσπάθειες από πλευράς εκάστοτε υπουργείου και κυβέρνησης να περάσουν έναν νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τελικά το κατάφεραν στις 24 Αυγούστου με την «ευρεία κοινοβουλευτική συναίνεση» των 250 βουλευτών. Αυτή η επιμονή όχι μονό δεν είναι τυχαία αλλά αποτυπώνει και τις στοχεύσεις του κεφαλαίου στην εκπαίδευση, που ειδικά τώρα, ψάχνει νέους τρόπους επιβολής, κυριαρχίας και επέκτασης εις βάρος του λαού.


Για τις εκάστοτε κυβερνήσεις το φοιτητικό κίνημα ήταν και θα συνεχίσει να είναι ένας από τους χειρότερους τους εφιάλτες. Η νεολαία αποτελεί εκείνο το εκρηκτικό κομμάτι που σε κάθε κοινωνικό αγώνα δηλώνει το παρόν, ως κομμάτι του ευρύτερου λαϊκού κινήματος, που έχει μπλοκάρει νόμους για την εκπαίδευση και αναθεωρήσεις. Στην εποχή του μνημονίου λοιπόν όπου το μέλλον που μας ετοιμάζουν, μετά το πέρας των μεταρρυθμίσεων που τώρα προκρίνουν, θα είναι ακόμα χειρότερο από το παρόν που βιώνουμε δεν υπάρχει χώρος για συλλογικούς αγώνες, διεκδικήσεις και συγκρουσιακές πρακτικές, δεν θέλουν να υπάρχει το ίδιο το φοιτητικό κίνημα με τη μορφή που σήμερα έχει.

Γι’ αυτό λοιπόν ψήφισαν έναν νόμο που προβλέπει διαγραφές στα ν+2, καταργεί το άσυλο, διαλύει τα πτυχία, αυταρχικοποιεί τις διοικήσεις και διαλύει την φοιτητική μέριμνα. Αυτά έχουν ως στόχο να διαμορφώσουν έναν φοιτητή πλήρως πειθαρχημένο μέσα σε ένα εντατικοποιημένο περιβάλλον σπουδών: μας θέλουν να διαβάζουμε όλοι μέρα, με την απειλή της διαγραφής, να λειτουργούμε ανταγωνιστικά και ατομικά για να πάρουμε ένα πτυχίο χωρίς δικαιώματα μέσα σε ένα ίδρυμα με δοτές και διορισμένες διοικήσεις, χωρίς άσυλο και μέριμνα. Μας θέλουν μακριά από τις διαδικασίες του φοιτητικού μας συλλόγου, για να μην αντιδράμε και να μην κινητοποιούμαστε απέναντι σε όσα ετοιμάζουν για εμάς χωρίς εμάς. Το ιδεολόγημα του ατομικού δρόμο, που επιβάλλει η κυρίαρχη ιδεολογία, έναντι των συλλογικών διεκδικήσεων σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω προετοιμάζουν το σημερινό φοιτητή να γίνει αυριανός εργαζόμενος χωρίς δικαιώματα που δεν θα απεργεί, δεν θα κατεβαίνει στο δρόμο, δεν θα αντιδρά συλλογικά, έχοντας μάθει πως θα πρέπει να είναι ήδη από το πανεπιστήμιο( επειδή στον καπιταλισμό η εκπαίδευση επιτελεί διπλό ρόλο: προσδίδει τις δεξιότητες και τις γνώσεις που επιτρέπουν στον εκπαιδευόμενο να ασκήσει τον μελλοντικό κοινωνικό του ρόλο και μεταδίδει-επιβάλλει την κυρίαρχη ιδεολογία).

Τι σημαίνει ότι διαγραφόμαστε στα ν+2;
Σημαίνει ότι η διάρκεια φοίτησης στη σχολή μας αλλά και σε όλες τις πολυτεχνικές σχολές είναι 7 χρόνια. Θα σπουδάζουμε δηλαδή κάτω από ακόμα πιο δυσχερείς όρους αφού σε ένα πανεπιστήμιο που: θεσμοθετούνται υποχρεωτικές παρακολουθήσεις και αλυσίδες μαθημάτων (για παράδειγμα αν δεν έχεις περάσει φυσική 1 δεν μπορείς να δώσεις τη 2), μετά από τρεις φορές που δίνεις ένα μάθημα εξετάζεσαι από ειδική επιτροπή, αν δεν εγγραφείς σε δύο εξάμηνα διαγράφεσαι, υπάρχουν πειθαρχικές διώξεις για όσους φοιτητές τολμούν να αγωνιστούν, αν δεν έχεις περάσει ένα συγκεκριμένο αριθμό μαθημάτων δεν προχωράς εξάμηνο, που στο τέλος διαγράφεσαι και στα ν+2 (για όσους δουλεύουν με ένσημα(!!!) στα 2ν....) δημιουργείται ένα τοπίο που σχεδόν κανείς δεν μπορεί να αντεπεξέλθει.  Όλα αυτά έχουν ως στόχο να μας κάνουν να εντρυφήσουμε στον ατομικό δρόμο, δηλαδή να διαβάζουμε όλη μέρα με την απειλή της διαγραφής, να μην ασχολούμαστε με τις διαδικασίες του φοιτητικού συλλόγου (γενικές συνελεύσεις κτλ), να πειθαρχούμε στους καθηγητές που αυθαιρετούν εις βάρος μας, να μην κατεβαίνουμε στο δρόμο και να διεκδικούμε συλλογικά εντός και εκτός σχολής, να πειθαρχούμε στους αυριανούς μας εργοδότες. Η αλλαγή αυτή αποτελεί μια τομή για το πως ήταν το πανεπιστήμιο σήμερα. Πλέον το κράτος ακόμα πιο επιθετικά επιβάλλει στην νεολαία να είναι υπάκουη απέναντι στην κυρίαρχη ιδεολογία καταργώντας κάθε υλικό συμφέρων των φοιτητών κάθε κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος. Είναι ένας άνευ προηγουμένου κατασταλτικός παράγοντας. Ο εκπαιδευτικός μηχανισμός ως φορέας της κυρίαρχης ιδεολογίας έχει ως στόχο να διαμορφώσει εκείνων τον φοιτητή που θα είναι όσο το δυνατό  ακίνδυνος και υπάκουος. Θέλει να του προσδώσει εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα τον κάνουν πιο παραγωγικό για το κεφάλαιο σαν εργαζόμενο.  Με το νόμο Διαμαντοπούλου αυτό οξύνεται ακόμα περισσότερο και είναι στοίχημα όλων μας και του ίδιου του φοιτητικού κινήματος αν θα καταφέρει να τον ανατρέψει για να διεκδικήσει ένα καλύτερο παρόν για να μπορέσει να υπάρχει , να αγωνίζεται και να νικά στο μέλλον.

Κατάργηση ασύλου.

Το άσυλο είναι μια λαϊκή κατάκτηση που έχει βαφτεί στην κυριολεξία με αίμα.  Η ευρεία συναίνεση στο ζήτημα του ασύλου στο κοινοβουλίου, όπως και σε όλο το νόμο, δεν σημαίνει αυτόματα και ευρεία συναίνεση στο επίπεδο της κοινωνίας.  Βέβαια το κράτος είχε από πριν φροντίσει να προετοιμάσει το έδαφος για την κατάργηση του είτε καταπατώντας το περιστασιακά είτε εγείροντας τον κοινωνικό αυτοματισμό( ότι δηλαδή εντός του ασύλου λαμβάνουν χώρα ποινικά κολάσιμες πράξεις).  Αυτό που συνέβαινε και παλεύουμε για να συνεχίσει να συμβαίνει εντός του ασύλου είναι ότι λειτουργεί προωθητικά για το φοιτητικό και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα.  Το άσυλο εξασφαλίζει την ελεύθερη έκφραση ,όχι μόνο σε ακαδημαϊκό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, είναι ο χώρος εκείνος όπου οι διαφορετικές απόψεις εκφράζονται μέσα από τις διαδικασίες των συλλόγων με αμεσοδημοκρατικό τρόπο και ο καθένας επιλεγεί συμβάλλοντας και αυτός με τη σειρά του στις αποφάσεις (κάτι που δύσκολα γίνεται στους εργασιακούς χώρους).  Είναι ο χώρος όπου πορείες φοιτητών και εργαζομένων καταλήγουν εκεί κάνοντας συντονιστικά, προστατεύοντας τον κύριο όγκο της πορείας από την κρατική καταστολή.  Η κατάργηση αυτού μπορεί να σημαίνει μια νίκη της κυβέρνησης έναντι των λαϊκών αγώνων, δεν σημαίνει όμως ότι το φοιτητικό κίνημα δεν θα παλέψει για να υπάρχει ξανά άσυλο.  Το άσυλο είναι κατάκτηση πολλών ετών , ανήκει σε όλο το λαό, αποτελεί πεδίο ανάπτυξης κινηματικών αντιστάσεων και αυτό είναι που επί της ουσίας «ενοχλεί» τις  εκάστοτε κυβερνήσεις.  Η ύπαρξη δηλαδή ενός χώρου όπου η ιδεολογική και φυσική τρομοκρατία βρίσκει αντιστάσεις και αυτές με τη σειρά τους κάνουν τους αγώνες των φοιτητών κτήμα όλο του λαού.  Καταργούν το άσυλο επειδή φοβούνται τους αγώνες μας, επειδή τολμάμε να συγκρουόμαστε και να νικάμε.

Διάλυση πτυχίων.

Καταργούνται τα πτυχία όπως τα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Δηλαδή το πτυχίο δεν μας εξασφαλίζει επί της ουσίας κανένα επαγγελματικό δικαίωμα αλλά αντικαθίσταται από πιστωτικές μονάδες. Αποσυνδέεται δηλαδή η εκπαιδευτική διαδικασία από την κατοχύρωση δικαιωμάτων και συνδέεται με τον ατομικό φάκελο προσόντων. Πιστωτικές μονάδες που μετρώνται ανάλογα με το πόσα μαθήματα έχεις περάσει,πόσα σεμινάρια έχεις παρακολουθήσει, πόσα μεταπτυχιακά έχεις κάνει. Συνεπώς οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των φοιτητών αφού ο καθένας θα προσπαθεί να μαζέψει όσο το δυνατό περισσότερες πιστωτικές μονάδες για να είναι «καλύτερος» από τον συνάδελφό του και στο τέλος να μείνει άνεργος. Αυτό σε συνδυασμό με την ψήφιση του εθνικού πλαισίου επαγγελματικών προσόντων δημιουργούν εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων και ωθούν όλο και περισσότερους στον κύκλο της κατάρτισης-εργασίας-ανεργίας-επανακατάρτισης. Οι πιστωτικές μονάδες επί της ουσίας δημιουργούν εκείνους τους όρους που θα κάνουν τους φοιτητές να σκέφτονται και να δρουν ατομικά και το μόνο που εξασφαλίζουν είναι ότι ωθούν την νεολαία στην ανεργία και σε ένα μέλλον χωρίς δικαιώματα.
 Αυταρχικές διοικήσεις. 
Οι διοικήσεις των ιδρυμάτων θα αποτελούνται από 8 ενδοπανεπιστημιακούς και 6 εξωπανεστημιακούς. Αυτοί θα αποτελούν το συμβούλιο διοίκησης που θα έχει όλες σχεδόν τις εξουσίες και η παρέμβαση των φοιτητικών συλλόγων εντός αυτού θα είναι αδύνατη. Θεσμοθετούνται δηλαδή διορισμένες από το υπουργείο διοικήσεις για να επιβάλλουν τη μεταρρύθμιση εντός των ιδρυμάτων. Οι φοιτητικοί σύλλογοι, ειδικά στο ΕΜΠ, είχαν κατακτήσει με την συνεχή παρέμβαση και την παρουσία τους να κάνουν τις συγκλήτους ανοικτές, δηλαδή να τις παρακολουθεί όσο το δυνατό μεγαλύτερος αριθμός φοιτητών και εργαζομένων του ιδρύματος.  Απαιτούσαν την υλοποίηση των αποφάσεων τον φοιτητικών συλλόγων με μαζικό και ταυτόχρονα δυναμικό τρόπο. Πλέον με το νέο καθεστώς στη διοίκηση όχι μόνο δεν θα  γίνεται τίποτα ανοιχτό αλλά και η ίδια η παρουσία των φοιτητών θα βρίσκεται στο πρόσωπο ενός  εκπροσώπου!! Αυτό καταστρατηγεί κάθε δημοκρατική κατάκτηση εντός των πανεπιστημίων, τα αυταρχικοποιεί ακόμα περισσότερο και εκτοπίζει τους αγώνες των φοιτητών και την αγωνιστική παράδοση του φοιτητικού κινήματος μέσω των δοτών και διορισμένων εκπροσώπων του υπουργείου που θα κάνουν ότι θέλουν μέσα στα ιδρύματα εις βάρος των φοιτητών. Στο χέρι μας είναι να μην αφήσουμε το μακρύ χέρι της κυβέρνησης και του υπουργείου μέσα στο σχολές να αποφασίζει για εμάς, να εφαρμόζει το νόμο και να διαλύει το μέλλον μας.

Κατάργηση μέριμνας.

Αναιρείται πλέον η υποχρέωση του κράτος στην φοιτητική μέριμνα και το βάρος μετακυλήσεται στην ανταποδοτικότητα τόσο για το ίδρυμα όσο και για τους φοιτητές. Το κουπόνι του φοιτητή σημαίνει ότι όσο καλός είναι ο φοιτητής στην απόδοσή του θα έχει και αντίστοιχες παροχές. Αυτό δεν σημαίνει απλά όξυνση του ανταγωνισμού αλλά και συνολικότερη πειθάρχηση των φοιτητών για να μην έχουν μεγάλο υλικό κόστος. Επίσης αυτό σημαίνει για το ίδρυμα ότι υποχρεούται να εφαρμόσει κάθε επιταγή του υπουργείου για να έχει χρηματοδότηση. Αυτό για παράδειγμα μπορεί να το πετύχει προσελκύοντας και άριστους φοιτητές ανταγωνιζόμενος τα υπόλοιπα ιδρύματα αλλά και με πιεστικότερη καθημερινότητα για τους φοιτητές για να αριστεύσουν. Όσο καλύτερη είναι η αναλογία του λόγου πτυχιούχων/εισαχθέντων τόσο καλύτερη θα είναι η χρηματοδότηση. Συνεπώς για το φοιτητικό σώμα τίθεται το εκβιαστικό δίλημμα: γρήγορη αποφοίτηση ή διαγραφή.  Οδηγούμαστε λοιπόν στην έμμεση επιβολή διδάκτρων, στην κατάργηση κάθε παροχής, στη διάλυση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης.
Το αντιδραστικό τοπίο που διαμορφώνεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και οι εκβιαστικές μεθοδεύσεις κυβέρνησης-υπουργείου έχουν θέσει εξ αρχής το δίλημμα: κανονικότητα και ενσωμάτωση της ήττας ή αγώνας για την ανατροπή του νόμου.  Απέναντι σε ένα νόμο που οξύνει το τρίπτυχου του ανταγωνισμού-ατομισμού-πειθάρχησης και το θέτει εντός των ιδρυμάτων με τους πιο δυσμενείς για το φοιτητικό σώμα όρους : σκύψε το κεφάλι-διάβασε-πλήρωνε-διαγράψου-μείνε άνεργος δεν έχουμε πάρα να αντιδράσουμε.  Πρέπει να δείξουμε ,σε όσους πιστεύουν πως το φοιτητικό κίνημα δεν δίνει μάχες και δεν νικά, πως εμείς θα είμαστε αυτοί που θα αγωνιστούμε μέχρι τέλους για την ανατροπή του νόμου, για να φέρουμε μαζί μας όλα τα κομμάτια της κοινωνίας που πλήττονται, για να τους δείξουμε πως άμα θέλουν έναν λαό εξαθλιωμένο,στην ανεργία και την ανέχεια δεν θα τους περάσει. Χρέος μας είναι η ανατροπή τους.  Μας θέλουν με σκυμμένο το κεφάλι μέσα στο αμφιθέατρο να διαβάζουμε και να κρατάμε σημειώσεις, σαν να μην συμβαίνει τίποτα ,αλλά το φοιτητικό κίνημα έχει επιλέξει τα αμφιθέατρα των συνελεύσεων και των καταλήψεων, το δρόμο των διαδηλώσεων και των συγκρούσεων.



Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ ΘΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ!


Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

ΚΑΤΩ Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ-ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Στις 24 Αυγούστου, εν μέσω καλοκαιριού και νεκρών συλλόγων, παρά την δεδηλωμένη διαφωνία όλης της ακαδημαϊκής κοινότητας και τις κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήματος όλη την προηγούμενη περίοδο, ψηφίστηκε στη βουλή από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ καθώς και από τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και τη ΔΗΣΥ ο νέος νόμος πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. 

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που τα τελευταία 2 χρόνια χτυπάει κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα, επιλέγει να ψηφίσει το χειρότερο νόμο για την εκπαίδευση των τελευταίων δεκαετιών τσακίζοντας κάθε δικαίωμα που είχε κατακτήσει το φοιτητικό κίνημα. 

  • ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΑΣΥΛΟΥ:καταργούν το ασύλο που κατακτήθηκε και υπερασπίστηκε με το αίμα των αγώνων του λαού τόσες δεκαετίες, θέλοντας να χτυπήσουν τους αγώνες και την ελευθερία της έκφρασης των φοιτητών. 
  • ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ:ορίζουν διαγραφή των φοιτητών που θα ξεπεράσουν τα ν+2 έτη σπουδών μετατρέποντας τις σχολές σε σχολεία! Μας θέλουν φοιτητές με σκυμμένο το κεφάλι που όλη τη μέρα θα διαβάζουν για να μη διαγραφούν, έτσι ώστε να γίνουμε πειθήνιοι  και πειθαρχημένοι εργαζόμενοι.
  • ΔΙΑΛΥΣΗ ΠΤΥΧΙΩΝ:καταργούν κάθε έννοια συλλογικής εργασιακής και επαγγελματικής κατοχύρωσης των αποφοίτων. Σπάνε τα πτυχία σε δύο κύκλους και θεσπίζουν ατομικό φάκελο προσόντων(αντί του πτυχίου). Φέρνουν την εξατομίκευση και τον ανταγωνισμό. 
  • ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΟΥΝ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ:βάζουν υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, αλυσίδες μαθημάτων, προαπαιτούμενα σε μια κατεύθυνση πειθάρχησης των φοιτητών και απομάκρυνσης αυτών από τις διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων υπό το φόβο της απουσίας!
  • ΤΣΑΚΙΖΟΥΝ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ:φέρνουν αντιδραστικές αλλαγές. Αυταρχικοποιούν πλήρως τα ιδρύματα. Καταργούν τις συλλογικότητες, στερούν από τους φοιτητές τη δυνατότητα να συνδικαλίζονται και να αποφασίζουν καθώς και να έχουν λόγο στις διαδικασίες του ιδρύματος(πχ σύγκλητος, τμήμα σχολής). Τέλος, ορίζουν υπερεξουσίες και εγκάθετους του υπουργείου για να διοικούν τα ιδρύματα. 
  • ΧΤΥΠΑΝΕ ΤΗ ΔΩΡΕΑΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ:διαλύουν τη φοιτητική μέριμνα, θεσπίζουν φοιτητικά δάνεια, κουπόνια φοιτητών με ανταποδοτικά κριτήρια, μειώνουν χρηματοδοτήσεις και παροχές φορτώνοντας εν μέσω εποχής μνημονίου ακόμα περισσότερα βάρη στο λαό. 
Σαν φοιτητές, δεν έχουμε παρά να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας παλεύοντας με όλες μας τις δυνάμεις και μέχρι τέλους για να μην εφαρμοστεί καμία πτυχή αυτού του νόμου με στόχο τη συνολική απόσυρσή του. Δεν υπάρχουν περιθώρια για αναμονή. Η απάντησή μας πρέπει να είναι άμεση και δυναμική. Με όπλο το μαζικό ανυποχώρητο αγώνα να παλέψουμε μέχρι τη νίκη!

ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΤΟΝΩΣΕΙΣ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ-ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από την οικονομική κρίση και τον αντίκτυπο που έχει αυτή στην κοινωνία. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, έχει περάσει μια σειρά αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, με πρόσχημα την έξοδο της Ελλάδας από την οικονομική κρίση. Πρόκειται για τις πιο ριζικές αλλαγές στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Για αυτό το λόγο αξίζει να κάνουμε μια αναφορά στο τι είναι οικονομική κρίση, ποιος ευθύνεται για την ύπαρξή της, πως μας επηρεάζει όλους εμάς και ποια θα πρέπει να είναι η απάντησή μας...

Τί είναι οικονομική κρίση;;
Στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής επικρατεί η γενική τάση να αυξάνεται συνεχώς η μάζα της υπεραξίας. Επίσης, παρουσιάζεται το γεγονός να αυξάνεται το ποσοστό υπεραξίας (δηλαδή το ποσοστό εκμετάλλευσης) σαν αποτέλεσμα των συνεχών τεχνολογικών μεταβολών. 

Ωστόσο, η καπιταλιστική οικονομία χαρακτηρίζεται από μια εγγενή αντίφαση ανάμεσα στις συνθήκες παραγωγής και τις συνθήκες πραγματοποίησης της υπεραξίας. Η υπεραξία που παράγεται και ενσωματώνεται στα εμπορεύματα στη σφαίρα της παραγωγής δε μπορεί να πραγματοποιηθεί από τους κεφαλαιοκράτες (να ανακτηθεί δηλαδή σε χρηματική μορφή) στο σύνολό της. Με άλλα λόγια, τα εμπορεύματα που παράγουνε οι κεφαλαιοκράτες και στα οποία είναι ενσωματωμένη η υπεραξία, δε μπορούν να τα πουλήσουν στην αξία τους και να ανακτήσουν ολόκληρη την υπεραξία σε χρηματική μορφή. Αυτή η αντίφαση δεν θα υπήρχε αν η αύξηση της παραγωγής εμπορευμάτων συνοδευόταν από αντίστοιχη αύξηση της συνολικής ζήτησης σε αυτά. Τα εμπορεύματα τότε θα μπορούσανε να πουληθούν στην αξία τους και η ενσωματωμένη υπεραξία σε αυτά να να πραγματοποιηθεί στο σύνολό της. 

Αυτό όμως δε συμβαίνει στις καπιταλιστικές οικονομίες. Σε αυτές υπάρχει η εγγενής τάση, η συνολική ζήτηση να αυξάνει βραδύτερα από την αύξηση παραγωγής εμπορευμάτων. Η εξήγηση είναι η εξής: τα ιδιωτικά κεφάλαια για να αποσπούν όσο το δυνατό μεγαλύτερη υπεραξία, προσπαθούν πάντα να ελαχιστοποιούν τους μισθούς με αποτέλεσμα η ζήτηση εμπορευμάτων για κατανάλωση από τη μεριά της εργατικής τάξης να αυξάνει με βραδύτερο ρυθμό από την αύξηση παραγωγής. Με άλλα λόγια, εξαιτίας των εκμεταλλευτικών σχέσεων και της συνεχούς μείωσης της δυνατότητας των εργαζομένων να μπορούν να απορροφούν τα παραγόμενα εμπορεύματα, δημιουργούνται διαταραχές στην κοινωνία. Έτσι, σιγά σιγά δημιουργείται η οικονομική κρίση. 

Οπότε σαν οικονομική κρίση ορίζουμε τη βασική κατάσταση του καπιταλιστικού συστήματος, στα πλαίσια της οποίας εκδηλώνονται με τον πλέον εμφανή τρόπο οι αντιφάσεις και οι αδυναμίες του. Κύρια αιτία εμφάνισης της οικονομικής κρίσης είναι η υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου, καθώς τα μεγέθη της παραγωγής δεν καθορίζονται από τις ανάγκες της κοινωνίας αλλά από το κέρδος. 

Πώς προέκυψε η σημερινή οικονομική κρίση;;
Η εκκίνηση της σημερινής οικονομικής κρίσης σχετίζεται με τη ραγδαία αύξηση του χρέους των νοικοκυριών την τελευταία δεκαετία. Αντίστοιχη ήταν και η αύξηση της αξίας των κατοικιών, καθώς και των υπολοίπων χρεών (για παράδειγμα πιστωτικές κάρτες, φοιτητικά δάνεια). Με αυτό τον τρόπο, το χρέος των νοικοκυριών αυξανότανε αντίθετα με τη φορά του συνολικού τους πλούτου. Ταυτόχρονα, όλη αυτή την περίοδο άρχισε να εμφανίζεται μια χαλάρωση όλων των διαδικασιών ελέγχου αξιοπιστίας αυτών που δανείζονταν. Έτσι, ο αριθμός χορήγησης δανείων πολλαπλασιάστηκε τα τελευταία χρόνια. Αντίστοιχα όμως αυξήθηκε και το ποσοστό μη εξυπηρετούμενων δανείων (αδυναμία δηλαδή αποπληρωμής του δανείου). Με άλλα λόγια, η οικονομική κρίση που βιώνουμε σήμερα προέξυψε από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου στον κυρίαρχο σημερινό χρηματοπιστωτικό τομέα μέσα από τον υπέρμετρο δανεισμό και τη δημιουργία όλο και πιο σύνθετων τραπεζικών προϊόντων. Με αυτό τον τρόπο άρχισε να εκδηλώνεται η οικονομική κρίση στις Η.Π.Α., η οποία πέρασε αργότερα και στην Ευρώπη. 

Οι επιπτώσεις τις οικονομικής κρίση
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, προκειμένω να διατηρήσει και να περισώσει το υπάρχον σύστημα, ακολουθεί τη γνωστή σε όλους μας πλέον σκληρή πολιτική της λιτότητας και του μνημονίου. Τα αποτελέσματά της είναι γνωστά σε όλους μας. Εκτιμάται ότι το 2010 η ανεργία έφτασε στο 15%. Η κατάσταση στους νέους είναι ακόμα χειρότερη καθώς εκεί τα ποσοστά ανέργων ακουμπάνε το 36% !! Επιπλέον, αναγγέλλονται καθημερινά περικοπές στους μισθούς τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα, οι εργαζόμενοι καταλήγουν στην ανελαστική και ανασφάλιστη εργασία από ανάγκη για επιβίωση, γίνεται άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και έτσι καθεστώς οι στρατιές ανέργων. Τα παραπάνω μέτρα έχουν έρθει σε συνδυασμό με την απότομη αύξηση του ΦΠΑ, την ιδιωτικοποίηση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, των τομέων υγείας και οργανισμών κοινής ωφέλειας (ΔΕΚΟ), η οποία θα δυσχεράνει και θα κάνει ακόμα πιο απρόσιτη την αξιοποίησή τους από εμάς. Επίσης, αξίζει να αναφέρουμε ότι, σύμφωνα με δηλώσεις, το μνημόνιο και τα μέτρα λιτότητας θα ισχύουνε μέχρι το 2023. Γίνεται αντιληπτό επομένως ότι το κεφάλαιο, προκειμένω να βγει από την οικονομική κρίση που το ίδιο δημιουργείσαι, αναδιαρθρώνει τις σχέσεις καπιταλιστικής παραγωγής εις βάρος των εργαζομένων και προς το συμφέρον του

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η κυβέρνηση βρέθηκε πολλές φορές αντιμέτωπη  με τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούνε οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν στις 5 Μάη, 15 Δεκέμβρη, 23 Φλεβάρη, 15 Ιούνη, 28-29 Ιούνη. Το κράτος δε δίστασε να επιστρατεύσει άμεσα τους μηχανισμούς του με κύριο σκοπό να βάλει αναχώματα στον αγώνα των εργαζομένων. Πρώτα πρώτα τα ΜΜΕ και τα δελτία ειδήσεων, τα οποία δεν αναδεικνύουνε ποτέ τους λόγους για τους οποίους πραγματοποιούνται απεργίες. Για αυτό και στην αρχή είχαμε τους «κακούς φορτηγατζήδες» που απεργούσανε και δεν είχανε τρόφιμα τα σούπερ μάρκετ, μετά παρουσιάστηκαν οι «κακοί φαρμακοποιοί» που απεργούσανε και δεν είχαμε φάρμακα. Ύστερα οι «τεμπέληδες της ΔΕΗ» που απεργούσανε και δεν είχαμε ρεύμα. Η καταστολή συνεχίζεται και μέσω της κατάργησης των συμβάσεων εργασίας, καθώς γίνεται όλο και πιο δύσκολο να μάχεται ο εργαζόμενος συλλογικά, μιας και ο εργοδότης θα έχει απόλυτη εξουσία πάνω του. Με αυτό τον τρόπο, οι εργαζόμενοι χάνουνε κεκτημένα και δικαιώματα που τα θεωρούσανε δεδομένα μέχρι τώρα και βρίσκονται τελείως απροστάτευτοι απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία.

Ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ
Αναχώματα στο δίκαιο αγώνα των εργαζομένων έρχεται να βάλει και η ΕΕ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία ενσαρκώνει την υλοποίηση των συμφερόντων του κεφαλαίου των χωρών της Ευρώπης, ακολουθεί την απόλυτη νομισματική πολιτική του ευρώ και επιβάλλει συνεχώς αντιλαϊκά μέτρα εις βάρος των εργαζομένων και των κεκτημένων τους. Στη λογική ότι όλες οι χώρες είναι ισάξια μέλη της ευρωζώνης και έχουνε κοινό νόμισμα το ευρώ, προωθούνται οικονομικά μέτρα χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε χώρας. Επιπλέον, είναι αναγκαίο να αναφέρουμε το γεγονός ότι ο μηχανισμός του ευρώ παρουσιάζει επιπλέον πρόβλημα καθώς φτιάχτηκε με τέτοιο τρόπο ώστε τα ελλείμματα των χωρών του Νότου να χρηματοδοτούν τα πλεονάσματα των χωρών του Βορρά. Επομένως, είναι αυταπάτη να περιμένουμε βοήθεια και στήριξη από έναν τέτοιο οργανισμό. Σε αυτό το σημείο έρχεται να παίξει καθοριστικό ρόλο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), το οποίο ήρθε στην Ελλάδα με τις ευλογίες της ΕΕ. Πρόκειται για έναν οργανισμό ο οποίος δημιουργήθηκε ως ένας οικονομικός μηχανισμός «στήριξης», με την πρωτοβουλία των πλουσιότερων χωρών, οι οποίες έχουν το δικαίωμα να ελέγχουν τη λειτουργία των χωρών που «ενισχύουν». Έτσι, ενώ το ΔΝΤ έχει δανείσει στην Ελλάδα ένα ποσό της τάξης των 30 δις ευρώ, καθορίζει τη λειτουργία της χώρας όπως ακριβώς εξυπηρετεί τόσο τα δικά του συμφέροντα όσο και της ΕΕ. 

Ποια η απάντηση του φοιτητικού κινήματος;;
Ύστερα από όλα αυτά η απάντηση του φοιτητικού κινήματος πρέπει να είναι ξεκάθαρη.

  • ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ-ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ: Δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι για το χρέος αλλά το κεφάλαιο. Για αυτό απαιτούμε και παύση πληρωμών από τους εργαζόμενους και τη νεολαία. 
  • ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Ο.Ν.Ε. ΚΑΙ ΤΗΝ Ε.Ε.: Καμία λύση δεν πρόκειται να δοθεί υπέρ των εργαζόμενων μέσα από αυτούς τους μηχανισμούς. Διεκδικούμε επιστροφή στη δραχμή και απαξίωση του νομίσματος που, υπό τις προϋποθέσεις που αναφέρουμε παρακάτω, θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε μια άλλη κατεύθυνση. 
  • ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΚΕΡΔΟΦΟΡΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ: Με αυτό τον τρόπο τα έσοδα και τα κέρδη θα πηγαίνανε αμέσως στο κράτος και δε θα υπήρχε ανάγκη για επέμβαση μηχανισμών τύπου ΔΝT
Έχοντας υπόψη  τα παραπάνω, τη νεολαία την περιμένει το πιο δυσοίωνο μέλλον καθώς ο νέος εργαζόμενος θα κουβαλά στις πλάτες του ένα μνημόνιο το οποίο θα τσακίζει κάθε του κεκτημένο. Πρόκειται για τη γενιά των 592 ευρώ, τη γενιά της ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας, τη γενιά της μοιρολατρίας και της υποδούλωσης. Για αυτό και το φοιτητικό κίνημα πρέπει να σταθεί πλάι στους αγώνες των εργαζόμενων και να παλέψει μαζί του για την ανατροπή των μέτρων και του μνημονίου. Είναι πιο απαραίτητο από ποτέ να διεκδικήσει το μέλλον που του αξίζει!!!

ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑ
ΘΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ!

ΜΕ ΟΠΛΟ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΕΣ
ΘΑ NΙΚΗΣΟΥΜΕ!!!