Φέτος
οι φοιτητικές εκλογές πραγματοποιούνται υπό το φόντο της οικονομικής κρίσης,
της πρωτοφανούς αντιλαϊκής επίθεσης καθώς και των βουλευτικών εκλογών. Το
κεντρικό πολιτικό σκηνικό χαρακτηρίζεται από τις βάναυσες επιθέσεις που
δέχονται οι εργατικές-λαϊκές κατακτήσεις, οι οποίες θυσιάζονται τόσο άνετα στο
βωμό της κρίσης και υπέρβασής της για όφελος του κεφαλαίου. Το τσάκισμα των
μισθών και συντάξεων, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τα
χαράτσια, η ανεργία που φτάνει το 25% (και στη νεολαία το 50%) αποτελούν μόνο
λίγα από τα μέτρα που έχουν φορτώσει σε εργαζόμενους και νεολαία. Απέναντι
στους μεγαλειώδους αγώνες του λαού χρησιμοποιούνται ο αυταρχισμός και οι
συγκυβερνήσεις για να επιβληθούν τα νέα μέτρα.
Στο
φόντο αυτής της επίθεσης και σε σύνδεση με αυτή βλέπουμε και την επίθεση στην
εκπαίδευση. Ο νόμος Διαμαντοπούλου στοχεύει στην αυταρχικοποίηση των
ιδρυμάτων και στη διάλυση της επαγγελματικής και εργασιακής προοπτικής των
φοιτητών (διαγραφές στα ν+2, κατάργηση ασύλου, διάλυση πτυχίων, κατάργηση
φοιτητικών παροχών, εντατικοποίηση σπουδών). Βλέπουμε λοιπόν με ποιον τρόπο
μέσω του νόμου επιχειρείται η διάλυση των φοιτητικών συλλόγων και των
διαδικασιών τους.
Κάτω
από αυτό το πρίσμα οι φοιτητικές εκλογές είναι ιδιαίτερα σημαντικές ώστε να
σταλεί ένα μήνυμα αντίστασης απέναντι στο νόμο και για να χαραχτεί ένας δρόμος
αγωνιστικής διεξόδου από το μαύρο μέλλον που μας ετοιμάζουν.
ΔΑΠ-ΝΔΦΚ: Αξιώνει να δημιουργήσει και να
εκπροσωπήσει ένα ρεύμα στροφής στον ατομικό δρόμο που παρατηρείται μέσα στις
σχολές. Ωθεί τους φοιτητές μακριά από τους συλλογικούς-μαζικούς αγώνες,
προτάσσει ως τρόπο διεξόδου από τα διλήμματά μας την προσωπική διαπραγμάτευση
και ασπάζεται τη λογική που θέλει να κυριαρχεί στις μέρες μας, αυτή της
συνδιαλλαγής και της υποταγής (κονέ με μεγαλοκαθηγητές, ανταγωνισμός μεταξύ
φοιτητών και απαξίωση των ενιαίων φοιτητικών συμφερόντων που πλήττονται τόσο
βάναυσα, εξαγορά στήριξης μέσω πάρτυ και εκδρομών). Η ΔΑΠ είναι η νεολαία
του Σαμαρά (ΝΔ), του νέου εγγυητή του μνημονίου και της επίθεσης που
δεχόμαστε, η νεολαία που τόσο απροκάλυπτα ξέρει να μπλοκάρει τις διαδικασίες
των φοιτητικών συλλόγων (γενικές συνελεύσεις) και να εμποδίζει τους φοιτητές να
αγωνιστούν δημιουργώντας το δίπολο «μάθημα ή πορεία». Στηρίζει την εκπαιδευτική
μεταρρύθμιση και έχει προτάσεις για την παιδεία ακόμη πιο αντιδραστικές από το
νόμο Διαμαντοπούλου.
ΠΑΣΠ:
Η νεολαία του
μνημονίου και του ΠΑΣΟΚ,
διαπληκτίζεται όπως η ΔΑΠ με τους κρατικούς μηχανισμούς της διαφθοράς και της
τρομοκρατίας και διακηρύττει ότι το μνημόνιο έχει και καλά μέτρα. Δεν έχει
διστάσει να συνεργαστεί με τα ΜΑΤ και να επιτεθεί ακόμα και με πληρωμένους
μπράβους ενάντια σε αγωνιστές (επεισόδια στον εορτασμό της 17Ν, επεισόδια στο
Γεωπονικό) και επιδιώκει να αποσπάσει με τέτοιους τρόπους πολιτικό κέρδος. Έχει
καταφέρει στο παρελθόν να αποσπάσει μεγάλο χρηματικό ποσό από το ίδρυμα για να
πάει εκδρομή τα μέλη της (!) την ώρα που οι δωρεάν φοιτητικές παροχές
κινδυνεύουν να καταργηθούν τελείως. Ταυτόχρονα βάζει πλάτες στην υλοποίηση του
νόμου Διαμαντοπούλου στηρίζοντας τον δούρειο ίππο της εφαρμογής του, αυτόν των
συμβουλίων διοίκησης.
ΠΚΣ(Επιτροπή
Αγώνα): Παρότι είναι αριστερή δύναμη, η πολιτικής της λογική
διασπάει τους φοιτητές και τους ίδιους τους αγώνες (ξεχωριστές κινητοποίησεις
του ΜΑΣ μακριά από αυτές των φοιτητικών συλλόγων, συνελεύσεις και επιτροπές
έτους, περιχαράκωση γύρω από τον εαυτό της). Αυτό βρίσκει υλική αντανάκλαση και
σε κεντρικό επίπεδο που λέει «ή με το ΚΚΕ ή με κανέναν άλλον» και
καταλήγει να σπάει τις καταλήψεις της σχολής καθώς οι ΔΑΠ ΠΑΣΠ στηρίζουν τη
σεχταριστική λογική της για δικιά τους εξυπηρέτηση. Επιπλέον, ασπάζεται την
καταστροφική λογική του «ολοκληρωτισμού» που λέει ότι δε μπορείς να πετύχεις
νίκες στο σήμερα και η μόνη διέξοδος είναι η ψήφος και η άλλη κοινωνία,
οδηγώντας με αυτό τον τρόπο τους φοιτητές στην απόγνωση και στην αδρανοποίηση.
ΑΡΕΝ: Το πολιτικό σχέδιο της ΑΡΕΝ επί της
ουσίας φαίνεται να είναι ανύπαρκτο και ανίκανο να δώσει προοπτική στους
φοιτητές και στα προβλήματά τους, λόγων της συνδιαχείρισης που τη διακατέχει
και της στρεβλής αντίληψης για παρέμβαση στο σύλλογο. Στις κρίσιμες μάχες που
παρουσιάζονται και οι φοιτητικοί σύλλογοι καλούνται να πάρουν δυναμικές
αποφάσεις παίζει το ρόλο του απλού θεατή και ακολούθου των εξελίξεων,
δεν έχει καμία αντανάκλαση των πιστεύω της στο σύλλογο και αδυνατεί να παίξει
σημαντικό ρόλο στο κίνημα λόγω των αντιφάσεων που την διακατέχουν στο εσωτερικό
της και του ρεφορμισμού που την χαρακτηρίζει.
ΑΚΥΡΟ-ΑΠΟΧΗ:
Κύριο χαρακτηριστικό
της κουλτούρας που διαμορφώνεται στο σήμερα είναι αυτό της απαξίωσης των
συλλογικών αγώνων και διεκδικήσεων. Όπως λοιπόν το υπουργείο παιδείας «πολεμά»
το φοιτητικό συνδικαλισμό με το νόμο-πλαίσιο (το μοναδικό τρόπο δηλαδή που
έχουν μέχρι τώρα οι φοιτητές να διεκδικούν και να μάχονται, μέσα από την
πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των διαφόρων αντιλήψεων) έτσι και τώρα γίνεται
προσπάθεια απαξίωσης και των φοιτητικών εκλογών, αφήνοντας χώρο στις
κυβερνητικές παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ να φανούν εγγυητές και εκπρόσωποι των
φοιτητών. Για αυτό το λόγο πρέπει να γίνει σαφές ότι δεν υπάρχει καμία λύση
πίσω από την απαξίωση διαδικασιών και αγώνων και ότι πρέπει να αξιοποιούμε όλες
τις μορφές πάλης προκειμένω να πετύχουμε την προάσπιση των συμφερόντων μας.
Εμείς
πιστεύουμε ότι η μάχη των φοιτητικών εκλογών είναι πιο σημαντική από ποτέ. Θεωρούμε
ότι η ενεργός συμμετοχή όλων των φοιτητών στις διαδικασίες του συλλόγου τους
είναι απαραίτητες (κινητοποιήσεις, συνελεύσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας,
εκλογές) επειδή πρέπει συλλογικά να δίνουμε μάχη ενάντια σε όλα αυτά που
ετοιμάζουν για εμάς χωρίς εμάς. Πρεσβεύουμε την αντίληψη που λέει ότι όλοι
μαζί, μετωπικά, κόντρα στην απομόνωση και στην περιχαράκωση αλλά υπέρ των
ενιαίων μαχών, αγωνιζόμαστε-ανατρέπουμε-νικάμε!
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ Η
ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ.
ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΟΙ
ΝΙΚΗΦΟΡΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ.
ΣΤΙΣ 16 ΜΑΗ
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ
ΑΝ.ΑΡ.ΠΑ.-Ρ.Α.Φ.(σχήματα των Ε.Α.Α.Κ.)