Εάν μπορούσαμε να
χαρακτηρίσουμε με δύο λέξεις το τελευταίο χρονικό διάστημα αυτές δε θα
μπορούσαν να ήταν άλλες από το «νόμος»
και «τάξη». Η δικομματική
συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, υπό τις προσταγές της ΕΕ και του ΔΝΤ, επιβάλλουν συνεχώς
νέα μέτρα και γκρέμισμα κάθε φωνής που υψώνεται για προάσπιση θεμελιωδών
δικαιωμάτων και ελευθεριών. Από το πέρασμα νόμων που ποινικοποιούν τους αγώνες
και όποιον τολμά να συνδικαλίζεται όσο και από την σκληρή καταστολή στο πεδίο
του δρόμου, με δεκάδες ξυλοδαρμούς προσαγωγές και συλλήψεις.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο
ο Νίκος Ρωμανός, αναρχικός
κρατούμενος ο οποίος τιμωρήθηκε με τον πλέον αυστηρό τρόπο από το δικαστήριο
για το αδίκημά του, επέλεξε να ξεκινήσει πριν ένα μήνα απεργία πείνας με κύριο και βασικό αίτημά του την εφαρμογή του
νόμου που προβλέπει φοιτητικές άδειες. Με την έπαρση που διακατέχει την
κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια, η οποία έχει τσακίσει τα πάντα στο πέρασμά της
(κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, μισθοί και συντάξεις πείνας, ανεργία
και μετανάστευση, χαράτσια και φόροι, στο
πανεπιστήμιο ήδη διαγραφές 80.000 φοιτητών!), φαινόταν ως την τελευταία στιγμή πως ο
δίκαιος αγώνας του Ν.Ρωμανού δεν θα είχε νικηφόρα κατάληξη.
Οι μαζικές ριζοσπαστικές
κινητοποιήσεις αλληλεγγύης όμως που οργανώθηκαν από συλλογικούς φορείς και
πολιτικούς χώρους, οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις της 6 Δεκέμβρη
οι οποίες στη συνείδηση του κόσμου ταύτισαν με τραγικό τρόπο τη δολοφονία του
Γρηγορόπουλου με την πιθανή δολοφονία του Ρωμανού, το άνοιγμα και η γείωση
του ζητήματος στο πεδίο των μαζών αλλά πρωτίστως η θέληση του ίδιου του
Ρωμανού να το πάει μέχρι τέλους ξεκινώντας τελευταία μέρα απεργία δίψας, ταρακούνησαν για τα καλά το κράτος. Το
κράτος που από την στιγμή που ξέσπασε η κρίση δεν έχει κάνει καμία παραχώρηση
και κανένα βήμα πίσω στην στρατηγική που ακολουθεί, τη στρατηγική φόρτωσης της
κρίσης στις πλάτες του λαού και τρομοκράτησής του. Υπό αυτό το φόντο, η
τροπολογία που υπερψηφίστηκε στη βουλή για το σύνολο των φυλακισμένων
κρατούμενων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια μικρή νίκη, καθώς εξασφαλίζει
στοιχειώδες δικαίωμα για έξοδο από τη φυλακή με το «βραχιολάκι», την ώρα
που οι συνθήκες κράτησης στις φυλακές γίνονται όλο και πιο απάνθρωπες και η
δημιουργία νέων φυλακών – στρατοπέδων συγκέντρωσης θα λειτουργούν εκτός νόμου
και συντάγματος.
Είναι
οπότε απολύτως σαφής ο λόγος για τον οποίο ήταν κρίσιμο να καλεστεί και να
αποφασίσει η χθεσινή γενική συνέλευση. Και σε καμία περίπτωση δε δικαιολογείται η στάση της Επιτροπής Αγώνα
στο δσ, η οποία είχε μια παθητική τοποθέτηση ότι «ο σύλλογος έχει δηλώσει την αλληλεγγύη του
στο Ν.Ρωμανό» και ότι «δεν έχει
προετοιμαστεί κατάλληλα ο φοιτητικός σύλλογος για τη συνέλευση», αδυνατώντας η ίδια να αντιληφθεί την
αναγκαιότητα του να μπουν καταλήψεις και κινητοποιήσεις ενάντια στο προφανές,
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΝΕΟΛΑΙΟΥ ΦΟΙΤΗΤΗ ΠΟΥ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΛΟΓΩ ΤΩΝ
ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ. Όσον αφορά τη ΔΑΠ, τη νεολαία του Σαμαρά και των
μνημονίων, τα σχόλια είναι περιττά καθώς ήταν αναμενόμενη η στάση θα κράταγε
για ένα τέτοιο ζήτημα. Αλλά οι συνάδερφοι από την Επιτροπή Αγώνα πρέπει
πραγματικά να προβληματιστούν και αναρωτηθούν γιατί στις κρίσιμες στιγμές του
κινήματος επιλέγουν να πάρουν θέση που να έχει ίδια αποτελέσματα για το κίνημα
με αυτά της ΔΑΠ, δηλαδή υποταγή και αδράνεια.
Παρόλο που όντως η
χθεσινή γενική συνέλευση καλέστηκε έκτατα με μόνο θέμα την απεργία πείνας του
Ρωμανού κατάφερε να μαζέψει ένα τέτοιο κομμάτι του συλλόγου, ικανό να πάρει
απόφαση για κινητοποιήσεις και να βάλει έναν σχεδιασμό για το επόμενο χρονικό
διάστημα ενόψει και των εκλογών του προέδρου της Δημοκρατίας. Η στάση που επέλεξε να κρατήσει η Επιτροπή
Αγώνα ήταν αυτή του να σαμποτάρει τη συνέλευση επικαλούμενη τη μαζικότητα (την
ώρα που η ίδια επιλέγει να κάνει αγώνα δια… αντιπροσώπων και μακριά από κάθε τι
μαζικό, πχ παρέμβαση στα τμήματα, συνελεύσεις ετών), προσπαθώντας να απωθήσει
τους φοιτητές να συμμετάσχουν σε αυτή και εν τέλει να αποχωρήσουν όπως και
έκαναν και οι ίδιοι.
Το ζήτημα όμως δεν
είναι ότι η συνέλευση έχει αυταξία και όποτε πρέπει έτσι κι αλλιώς να γίνει.
Το θέμα είναι, και αυτό είναι που αδυνατεί να αντιληφθεί η Επιτροπή Αγώνα, ότι σε μια συγκυρία που θέτονται με τόσο
εκβιαστικό τρόπο τρομοκρατικά ερωτήματα, άσχετα την έκβαση που μπορεί τελικά
αυτά να έχουν, είναι κατάκτηση οι φοιτητικοί σύλλογοι να έχουν οξυμένα
αντανακλαστικά και να μπορούν ανά πάσα στιγμή να συνεδριάσουν, να αποτιμήσουν
και να χαράξουν γραμμή πλεύσης για το επόμενο χρονικό διάστημα. Για τη
στάση όμως της Επιτροπής Αγώνα γεννιούνται και άλλα ερωτήματα, όπως για
παράδειγμα του ότι στην προηγούμενη γενική συνέλευση απέφυγε στην τοποθέτησή
της να μιλήσει για την απεργία πείνας του Ρωμανού, πράγμα που δείχνει πόσο πολύ
είχε αντιληφθεί την κρισιμότητα του όλου θέματος (την ώρα που αυτό αναδείχτηκε
κεντρικοπολιτικό!) άρα και την ουσιαστική της διάθεση να συμμετάσχει στη
χθεσινή συνέλευση…
Εν τέλει, μόνο αρνητική
δε μπορεί να χαρακτηριστεί η πραγματοποίηση της γενικής συνέλευσης. Έδειξε τα
κινηματικά αντανακλαστικά του συλλόγου και τη δυνατότητά του να επανεκτιμά με
ανοιχτές συλλογικές διαδικασίες και να χαράσσει τη στρατηγική που θα ακολουθήσει
στις νέες μάχες που έρχονται (αυταρχισμός, διαγραφές, νέα μέτρα). Και θα
συνεχίσει να το κάνει, όσο και αν αυτό δεν αρέσει σε ορισμένους που έχουν
επιλέξει την αδράνεια και την υποταγή, που δε μπορούν να δώσουν ριζοσπαστικές
απαντήσεις στα ερωτήματα του σήμερα και που επιλέγουν να σαμποτάρουν κάθε τι δε
μπορούν να διαχειριστούν.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΑΝΥΠΑΚΟΗΑΓΩΝΑΣ-ΡΗΞΗ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ