ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Στον απόηχο της εργατικής πρωτομαγιάς και με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα σχετικά με τους εργαζόμενους στην εκπαίδευση αλλά και παλαιότερα με τις απεργίες των εργαζομένων στο Μετρό, στην ΔΕΗ, των ναυτεργατών και άλλων κλάδων οφείλουμε να αναφερθούμε σ’ αυτές καθώς και στο πως αντιμετωπίστηκαν από το κράτος, σε μια προσπάθεια να ξεδιαλύνουμε το τοπίο.

Καταρχάς είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε ότι τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις που μέχρι και τα τελευταία χρόνια είχαμε ήταν το αποτέλεσμα των αγώνων του ίδιου του λαού και των παραχωρήσεων που έκανε το κράτος κάτω από την πίεσή του. Τέτοια κατάκτηση είναι το 8ωρο, που είναι αποτέλεσμα της αιματοβαμμένης απεργίας του 1886 αλλά και άλλες κατακτήσεις όπως είναι το δικαίωμα του συνδικαλισμού στους εκάστοτε χώρους εργασίας και οι συλλογικές συμβάσεις. Είναι κοινός τόπος άλλωστε ότι η απεργία σαν μέσο πάλης των εργαζομένων είναι κομβικής σημασίας με πολλά ιστορικά παραδείγματα που το αποδεικνύουν. Έτσι, στο σημείο αυτό χρειάζεται να γίνει αναφορά στο πως ο αστικός συνασπισμός εξουσίας έρχεται να χτυπήσει στο σήμερα, τους αγώνες των εργαζομένων.

Σε αυτή τη συγκυρία που διανύουμε, όπου είναι αδύνατο για το κεφάλαιο να προβεί σε παραχωρήσεις που θα ήταν δυνατό να εξασφαλίσουν την ομαλότητα σε κοινωνικό επίπεδο (ακριβώς επειδή στη προσπάθειά του να υπερβεί αυτή τη δομική κρίση καταργεί το κοινωνικό συμβόλαιο του παρελθόντος) χρησιμοποιεί την καταστολή, φυσική και ιδεολογική. Χαρακτηριστικά παραδείγματα της υλοποίησης αυτής της στρατηγικής υπάρχουν πολλά. Μερικά από αυτά είναι η μαζική σύλληψη και ο ξυλοδαρμός των ναυτεργατών συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ και η επίταξη των εργαζομένων του Μετρό. Γενικά, από τα παραδείγματα του τελευταίου καιρού, βλέπουμε ότι  το κράτος αντιμετωπίζει τις απεργίες μέσω της εργοδοτικής τρομοκρατίας, των απολύσεων και του φόβου της ανεργίας (κυρίαρχα στον ιδιωτικό τομέα), αλλά και εγείροντας κοινωνικά αντανακλαστικά που προκαλούν την απονομιμοποίηση της εκάστοτε απεργίας από την υπόλοιπη κοινωνία επιδιδόμενο σε μία άνευ προηγουμένου λασπολογία. Ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αποτελεί η στάση των ΜΜΕ απέναντι στην απεργία των εργαζομένων του Μετρό, στην οποία αναδείχθηκαν οι απεργοί ως μία συντεχνία χρυσοπληρωμένων συνδικαλιστών που ταλαιπωρεί ολόκληρη την κοινωνία και όχι ως ο αγώνας των εργαζομένων ενάντια στις απολύσεις και στις μειώσεις των μισθών που πρότεινε η ίδια η κυβέρνηση. Μ’ αυτόν τον τρόπο φτάνουμε στο πρόσφατο γεγονός σχετικά με την απεργία των εκπαιδευτικών.

Ξεκινώντας θα πρέπει να αναφερθούμε στις αντικειμενικές συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών και στη συνέχεια να τις συνδέσουμε με την επίθεση που δέχονται αυτή τη στιγμή από τα φερέφωνα της κυβέρνησης. Κόντρα σε όσα διατυμπανίζουν τα κανάλια και οι μεγαλοδημοσιογράφοι, οι εκπαιδευτικοί εργάζονται ήδη περισσότερες ώρες με λιγότερες απολαβές απ’ ότι οι εκπαιδευτικοί στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Έτσι το αστικό επιχείρημα, ότι δηλαδή πρόκειται απλώς για δύο παραπάνω ώρες εργασίας, δεν είναι βάσιμο, ειδικά εάν συνυπολογίσει κανείς ότι μεταφράζεται σε 13000 άμεσες απολύσεις. Για να συμπληρωθεί η εικόνα της επίθεσης του Υπουργείου αρκεί να αναφερθούμε  στις υποχρεωτικές μεταθέσεις εκπαιδευτικών που θα πραγματοποιηθούν διαλύοντας με αυτόν τον τρόπο πολλές οικογένειες. Τώρα, όσον αφορά τη στιγμή που θέλησαν οι εκπαιδευτικοί να κινητοποιηθούν για την οποία έχουν δεχτεί σφοδρή κριτική, θεωρούμε ότι οφείλεται στην στοχευμένη κίνηση του Υπουργείου να αναγγείλει τα μέτρα αυτά ακριβώς αυτή την περίοδο. Με αυτόν τον τρόπο το Υπουργείο θέλησε να εκμεταλλευτεί την ευαισθησία που υπάρχει γύρω από την διαδικασία των Πανελληνίων, ώστε να αναδείξει ως υπεύθυνους τους εκπαιδευτικούς για την ταλαιπωρία των μαθητών στην ενδεχόμενη αντίδρασή τους. Επιπλέον, η στόχευση αυτή της κυβέρνησης εμπεδώνει σε ένα βαθμό το μέτρο της επιστράτευσης χρησιμοποιώντας την όποια απονομιμοποίηση έχει πετύχει από τη λασπολογία της απεργίας. Είναι πρωτοφανές να ανακηρύσσεται επιστράτευση και ενδεχόμενη απόλυση εργαζομένων πριν ακόμα αυτοί προβούν σε απεργία. Επιπρόσθετα, γίνεται προσπάθεια να φανούν οι αντιδράσεις των εκπαιδευτικών ως κάτι τελείως συγκυριακό που δεν αφορά τη συνολική εικόνα της εκπαίδευσης και την εξαθλίωση των ίδιων των μαθητών. Όπως η επίθεση στην εκπαίδευση είναι συνολική και αποτελεί κομμάτι της συνολικής στρατηγικής του κράτους, έτσι και οι αντιδράσεις των εκπαιδευτικών αφορούν ολόκληρη την εικόνα της εκπαίδευσης με τις συγχωνεύσεις σχολείων, τη στίβαξη υπεράριθμων μαθητών στις αίθουσες, την έλλειψη βιβλίων και εκπαιδευτικών και την έλλειψη μιας προοπτικής επαγγελματικής αποκατάστασης.

Η συγκρουσιακή διάθεση των εκπαιδευτικών και οι μαζικότατες συνελεύσεις τους που οδήγησαν στις μαχητικές αποφάσεις από όλες σχεδόν τις ΕΛΜΕ (με συμμετοχή ανάλογη με εκείνη του ’88) συγκλίνανε στην πραγματοποίηση μίας πολύ δυναμικής απεργίας, η οποία ενδεχομένως θα ανέτασσε τους συσχετισμούς σε ολόκληρη την κοινωνία, ενώ θα πίεζε συνολικά την αριστερά σε μία μετωπική κατεύθυνση. Σε στήριξη της κυβέρνησης να μην υλοποιηθεί το παραπάνω σενάριο έρχεται η κατάπτυστη απόφαση της ηγεσίας των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ που έδωσαν άλλοθι στην ηγεσία της ΟΛΜΕ να μην επικυρώσει τις μαζικότατες αγωνιστικές αποφάσεις των ΕΛΜΕ αφήνοντας μετέωρους τους εκπαιδευτικούς. Η στάση που τήρησε η παράταξη του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. στην διαδικασία λήψης απόφασης στην ΟΛΜΕ επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά την λογική της ¨αριστερής¨ διαχείρισης μιας εν αναμονή κυβέρνησης που αδιαφορεί για την συγκρότηση κινημάτων και για τα προβλήματα των εργαζομένων καθώς και όλα θα λυθούν με την αριστερή ψήφο σε αυτήν… Επί της ουσίας, στήριξε με διαφορετικά προσχήματα τις αποφάσεις των κυβερνητικών ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚE. Τέλος, το ΚΚΕ κράτησε σεχταριστική στάση στη διαδικασία της απόφασης χρησιμοποιώντας επιχειρήματα παρόμοια με αυτά της κυβέρνησης περί ταλαιπωρίας των μαθητών των λαϊκών οικογενειών απεμπολώντας την ήδη εξαθλιωμένη καθημερινότητα των μαθητών και το μέλλον που τους επιφυλάσσει το νέο Πανεπιστήμιο (δηλαδή ανεργία) και εν τέλει δεν στήριξε τη μαζική απόφαση των δασκάλων για αγώνα.

Τα παραπάνω δε θα πρέπει να μας οδηγήσουν στο συμπέρασμα μίας αριστερίστικης φυγής προς τα εμπρός η οποία θα κατέληγε σε περεταίρω κατακερματισμό των αγωνιστικών κινήσεων, αλλά σε αλλαγή των συσχετισμών στις υπάρχουσες δομές με τσάκισμα των ξεπουλημένων αστικών ηγεσιών. Με τα παραπάνω γίνεται αντιληπτή η αναγκαιότητα μετωπικής συμπόρευσης όλων των αγωνιζόμενων κομματιών πέρα από λογικές σεχταρισμού και απομόνωσης. Ο αγώνας των εκπαιδευτικών είναι δίκαιος και θα συνεχιστεί.