Οι δύο κινητοποιήσεις που πραγματοποίησε ο σύλλογος μας, τη Παρασκευή
και τη Τρίτη, με απόφαση από τη γενική του συνέλευση στο εστιατόριο, όπου
συναντήθηκε και με άλλους συλλόγους, για
να διεκδικήσουν και να κατοχυρώσουν από κοινού πως κάθε φοιτητής θα μπορεί να
τρώει δωρεάν, είχε νικηφόρα έκβαση.Αυτό σημαίνει πως πλέον κανένας
φοιτητής δεν χρειάζεται να δείχνει κάρτα σίτισης ή να πληρώνει για να φάει στο
εστιατόριο του ΕΜΠ. Μένει ο καθένας μας αλλά πάνω απ’όλα συλλογικά να
διασφαλίσουμε την κατάκτηση αυτή οποτεδήποτε και αν αμφισβητηθεί. Μπορεί η
κατάκτηση της δωρεάν σίτισης να φαίνεται κάτι μικρό ή ασήμαντο αλλά αν κανείς
λάβει υπόψιν του τόσο τη ευρύτερη συγκυρία όσο και τους όρους με τους οποίους
πραγματοποιήθηκε αυτή η νίκη, τότε σίγουρα θα καταλήξει σε μια σειρά
συμπερασμάτων σε σχέση με το αν υπάρχει προοπτική μέσα από τους συλλογικούς
αγώνας και το ποιες μορφές αγώνα μπορούν εν τέλει να είναι αποτελεσματικές.
Αν η νικηφόρα κινητοποίηση για τη
σίτιση μπορεί να μας αποδείξει κάτι, τότε αυτό είναι σίγουρα το ότι ακόμα και
στη σημερινή συγκυρία, με χρόνια κρίση, μνημόνια και με την απογοήτευση που
έφεραν οι ήττες των μεγάλων λαϊκών αγώνων στον ίδιο το λαό, υπάρχουν
δυνατότητες μέσα από συλλογικούς αγώνες να διεκδικούμε και να κερδίζουμε
καλύτερους όρους καθημερινότητας, αλλά και να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα
μας. Η νικηφόρα έκβαση της
κινητοποίησης, σε πείσμα πολλών καθηγητών μας που σκυλιάζουν καθημερινά να
μας πείσουν πως μόνο μέσα από τον ατομικό δρόμο, το να ανταγωνιζόμαστε τον
διπλανό μας και να συνδιαλεγόμαστε (ή γλύφουμε) με αυτούς έχουμε προοπτική για
ένα αύριο, απέδειξε πως τελικά η πραγματική προοπτική βρίσκεται στον
συλλογικό δρόμο, στο να στεκόμαστε στο πλάι του συμφοιτητή μας και μαζί του, να
παλεύουμε και να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα μας. Ο σύλλογος μας
είναι απ αυτούς που έμαθαν με τον πιο σαφή και άμεσο τρόπο πως οι αγώνες έχουν
θυσίες. Έμαθε όμως επίσης πως όταν οι φοιτητές υψώνουμε το ανάστημα μας
απέναντι σε αυτούς που έρχονται να διαλύσουν το μέλλον μας, μόνο απαρατήρητοι
δε περνάμε, μόνο ακίνδυνοι δεν είμαστε τόσο γι’ αυτούς, όσο και για τη πολιτική
τους. Η νίκη της κινητοποίησης για δωρεάν σίτιση δίνει στο σύλλογο μας θάρρος
και ελπίδα για τους μεγάλους αγώνες που θα καλεστούμε να δώσουμε.
Η επιβεβαίωση στα μάτια των
φοιτητών αυτής της προοπτικής ως ρεαλιστική, αυτής του συλλογικού αγώνα,
ισοδυναμεί με τη κατάρρευση τόσο της αντίθετης της, αυτής του ατομικού δρόμου, του
κανιβαλισμού και της συνδιαλλαγής, που αναπαράγεται διαρκώς από πολλούς
καθηγητές μας μέσα στη σχολή, όσο και του πολιτικού εκφραστή της, της ΔΑΠ μέσα
στη σχολή. Η ΔΑΠ, φωνή της
κυβέρνησης, που προσπαθεί να παίξει το ρόλο του εγγυητή της ομαλότητας μέσα στις
σχολές, γίνεται ξεκάθαρο πως το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι η υποταγή μας
σε αυτούς που μας επιβάλουν όλο και συντριπτικά χειρότερους όρους σπουδών και
καθημερινότητας αλλά και διαλύουν το μέλλον μας.Προσπαθώντας να μπει
εμπόδιο σε κάθε συλλογική κινηματική διαδικασία, γίνεται το καλύτερο τσιράκι
του υπουργείου και ο χειρότερος εχθρός των φοιτητών, στο όνομα κάποιου
εκσυγχρονισμού. Εκσυγχρονισμού στα πρότυπα των πανεπιστημίων του Δυτικού
κόσμου, που εκεί η δωρεάν σίτιση ακόμα και για μειοψηφία των φοιτητών φαντάζει
όνειρο. Εκσυγχρονισμού κομμένου και ραμμένου στα μέτρα της πολιτικής της
κυβέρνησης.
Ένα δεύτερο
πράγμα που απέδειξε η κινητοποίηση για τη σίτιση είναι πως μόνο όταν οι συλλογικοί αγώνες παίρνουν μαζικά ριζοσπαστικά
χαρακτηριστικά, γίνονται τελικά νικηφόροι.Είναι χαρακτηριστικό το πώς μια
σειρά κινητοποιήσεων και πολιτικών αιτημάτων σε σχέση με τη δωρεάν σίτιση της Επιτροπής Αγώνα ως τέτοια, εδώ και
χρόνια δεν μπορούσαν να φέρουν αποτέλεσμα (τουλάχιστον το αποτέλεσμα του
πολιτικού αιτήματος), ενώ ένα πολιτικό αίτημα που έγινε απόφαση του συλλόγου
μας μέσα από τη γενική του συνέλευση και κατέληξε σε μια κινητοποίηση συλλόγων,
και όχι κάποιας πολιτικής δύναμης, κατάφερε να ασκήσει τέτοιες πιέσεις ώστε εν
τέλει να υλοποιηθεί (κάτι που φάνηκε και με τη νικηφόρα υπεράσπιση της
διάρκειας των εξεταστικών μας απέναντι στις μεθοδεύσεις των καθηγητών).
Φάνηκε επίσης πως για να γίνει τελικά καρποφόρα μία διεκδίκηση πρέπει να
υιοθετήσει ριζοσπαστικές μορφές πάλης, μακριά από λογικές ανάθεσης(με αντιπροσώπους
συνομιλητές κλπ). Η επιτροπή αγώνα, αξιοποιώντας το αίτημα της δωρεάν
σίτισης για εντυπωσιασμό, καλώντας μια κινητοποίηση είτε προεκλογικά είτε στις
αρχές κάποιου έτους, και περιχαρακωμένη γύρω από τον εαυτό της, δεν μπορεί να
πετύχει κάτι, πράγμα που λίγο την ενδιαφέρει καθώς ο εντυπωσιασμός συμβαίνει
ανεξάρτητα απ το αποτέλεσμα της κινητοποίησης. Μετά καλεί τον κόσμο να
βγάλει συμπεράσματα γενικά, και σπεύδει να καταγκείλει όλους τους υπόλοιπους
που δεν συμμετείχαν.
Τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Σε πείσμα όσων θέλουν (εντός και εκτός των τοιχών) οι φοιτητές να πειθαρχήσουν στις επιταγές τους, με πίστη στους συλλογικούς αγώνες και έμπνευση απ’τις μικρές νίκες του σήμερα, όπως τόσες φορές το φοιτητικό κίνημα, δεν θα υποταχθούμε...
ΚΑΤΩ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ
ΝΟΜΟΣ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΦΟΙΤΗΤΗ!